پدری که بود، پدری که نیست

خانه، همان خانه است...

اما دیگر،

بوی عطر تو را ندارد.

چراغ آشپزخانه خاموش است،

و سماور،

دیگر هیچ صبحی را به جوش نمی‌آورد.

قاب عکس روی دیوار،

نگاهت را قاب گرفته،

چشمانی که همیشه،

میان نگرانی و غرور سرگردان بودند.

نشسته‌ام کنار پنجره،

لیوان چایی‌ام را در دست می‌گیرم،

همان لیوانی که تو…

هر صبح از آن می‌نوشیدی.

بوی کهنه‌ی خاطرات،

در هوا می‌پیچد،

و من،

حضور نادیدنی‌ات را حس می‌کنم.

می‌گویند،

جای خالی پر می‌شود…

اما بعضی نبودن‌ها،

فقط سکوتی جاودانه به جا می‌گذارند،

که هیچ واژه‌ای آن را پُر نمی‌کند.

و من آموختم،

که فرصت،

یک خیابان یک‌طرفه است…

که اگر رد شوی،

دیگر بازگشتی نیست.

پس اگر پدرتان هنوز هست،

امروز، نه فردا،

صدایش کنید،

نامش را بگویید،

و بگذارید بداند…

که بودنش،

زیباترین حقیقت جهان است.

----------

پی نوشت: دیروز خبری شیرینی به من دادند که شاید پدرم در طول عمرش پیگیر آن بود. خدایا شکرت بخاطر همه داده ها و نداده هات.